Σάββατο 30 Απριλίου 2016



Μήνας Απρίλιος - Ετος:2016


1.Ποιός με έκανε να γελάσω σήμερα
Η φίλη  μου η Μιμή Ντ. Μου είπε ότι το blog μου δεν εμφανίζεται στο ιντερνετ :) Πρωταπριλιάτικο :)
  • 2. Τι με λυπεί
Το δράμα των προσφύγων. Πως ότι και να κάνουμε σαν απλοί άνθρωποι,όσο και να βοηθήσουμε, άλλοι  κρατάνε την μοίρα αυτών των ανθρώπων στα χέρια τους, και δεν φαίνεται να έχουν σκοπό  να κάνουν κάτι...
  • 3. Τι παρακολουθώ στην τηλεόραση αυτόν τον καιρό
Τηλεόραση;; Χα! Εχει χαλάσει εδώ και καιρό και δεν προτίθεμαι να την ξαναφτιάξω. Ετσι κι αλλοιώς, σπάνια άνοιγε.
  • 4. Ποιον εμπιστεύομαι περισσότερο;
Το ένστικτό μου. Αλάθητο το άτιμο!
  • 5. Ποια είναι η επόμενη σημαντική προθεσμία μου

Να ενημερώσω τις επόμενες δύο μέρες το επαγγελματικό μου site.
  • 6. Τι έφαγα για πρωινό σήμερα;
Δεν τρώω πρωϊνό, εκτός αν έχω φαγητό μαγειρευτό από την προηγούμενη μέρα (λατρεύω για πρωϊνό τα γεμιστά και το ιμάμ με φέτα, το καλοκαίρι :)  )
  • 7. Μετάνοιωσα για κάτι σήμερα;
Οχι
  • 8. Τι ιδιαίτερο είχε η σημερινή μέρα;
Γνώρισα την Marielle
  • 9. Τι με κάνει ευτυχισμένη.
Aυτή την στιγμή, το Σβκ που 'χω μπροστά μου
  • 10. Πότε ήταν η τελευταία φορά που χόρεψα;

Με αυτό το ξεσηκωτικό τραγούδι - soundtrack της ταινίας "zootopia" :)
Μου το έμαθε η νεραϊδούλα μου η Εστέλα, η ανηψιά  μου, κι από εκείνη την ημέρα το ακούω και το χορεύω, έτσι, σαν αντίδοτο σε κάθε μελαγχολία.. :)

  • 11. Με ποιούς ανθρώπους μοιράζομαι το σπίτι μου
Με τον Τσάρλι και την Ζουζού :)
  • 12. Τι ανησυχία είχα σήμερα
Οτι με τις υποχρεώσεις που έχω,  μάλλον δεν θα μπορέσω φέτος να είμαι στην χορωδία των 3 Ιεραρχών, για την Μ.Παρασκευή..Κρίμα..
  • 13. Τι ξέχασα
Τίποτα καλέ!
  • 14. Που βρίσκεσαι σήμερα
Αθήνα. Ηρθα να δω τον γιοκαρίνο μου και αύριο θα πάμε με Κική και Χρυσούλα στην Τήνο. 
  • 15. Εχω την πίστη ότι
Οταν πιστέψεις πολύ σε κάτι ότι θα συμβεί, απλά,συμβαίνει!
  • 16. Ποιος είναι το τελευταίο πρόσωπο που φίλησα
Ο γιός μου :
  • 17. Τι φοράω σήμερα
Καλοκαιρινά, εντελώς, και παραλίγο μαγιώ... Κυριακή, στο Πόρτο Γερμενό για ψάρι, και στο beach παραδίπλα η θάλασσα γεμάτη κόσμο..
  • 18.Τι θέλω να ελέγχω
Τίποτα, μου αρέσει το αυθόρμητο
  • 19. Ποιο είναι το παλιότερο πράγμα που φόρεσα σήμερα
Φοράω πάντα,ένα δαχτυλίδι-δώρο για την γέννηση του γιού μου. Δεν το βγάζω ποτέ, σχεδόν 20 χρόνια τώρα..
  • 20. Κατάλογος με 5 πράγματα που πρέπει να κάνω σήμερα.
Να κάνω μια επιστροφή στον Μασούτη, να δω τον αδελφό μου στις 11,να φτιάξω σοκολατόπιτα και παστίτσιο για τους αγαπημένους μου,να στείλω τις φωτος της Αθήνας στα κορίτσια και στον  Μπάμπη, να πάω στην χορωδία για να δηλώσω ότι δεν θα πάρω μέρος, και να κάνω ένα ρβ της δουλειάς το μεσημέρι. Αυτά.
  • 21. Πού περασα τον περισσότερο χρόνο σήμερα
Εξω, χαρτογράφηση για την δουλειά
  • 22. Αγαπημένη ατάκα
Cum deus (ελεύθερη μετάφραση:Πρώτα ο Θεός)
  • 23. Ανησύχησα σήμερα για κάτι
Μήπως τελειώνουν οι ανησυχίες.. Κι εγώ να 'μαι καλά, κάποιος γύρω μου,δίπλα μου θά 'χει αγωνίες και καϋμούς..Οπότε...
  • 24. Είμουν δημιουργική σήμερα; Πως;
Εφτιαξα τα παρτέρια στο μπαλκόνι. Τα σπαράγγια  μου είχαν γιγαντέψει, κι ένας καλός πωλητής φυτών στην λαϊκή μου είπε ότι η λύση είναι να κόψω από κάτω τις ρίζες σύρριζα, να τα ξαναβάλω στα παρτέρια που τα έχω κι από πάνω να ρίξω καλό χώμα. Από κει που είχαν πνιγεί, πήραν ανάσα.Το μπαλκονάκι μου,γενικά, από νωρίς την άνοιξη μέχρι αργά το φθινόπωρο, είναι το λημέρι μου..Το αγαπώ,  και το ζω καθημερινά, από τα χαράματα μέχρι το βράδυ αργά.Και ως γνωστόν, ότι αγαπάς πρέπει και να το φροντίζεις..
                 
  • 25. Ποια είναι η επόμενη μεγάλη αγορά που πρέπει να κάνω
Ενα καινούργιο φουρνάκι ρομπότ. Το προηγούμενο μας άφησε χρόνους..
  • 26. Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που με έκανε να κλάψω

  • 27. Σήμερα ήταν υπέροχη  μέρα γιατί
Ηρθε ο γιός μου για τις διακοπές του Πάσχα! Γιούπιιι!!!
  • 28. Πού θέλω  να πάω
Τώρα που 'ναι εδώ ο Μπάμπης μου; Ούτε μέχρι το μπακάλη :)
  • 29.Τι διάβασα σήμερα
Διαβάζω ξανά το " Ο παλιάτσος και η άνιμα" της αγαπημένης μου Μ.Βαμβουνάκη
  • 30. Με ποιον μου αρέσει να μιλάω στο τηλέφωνο
Σόρυ,αλλά με κανέναν. Πες μου καλύτερα να πάρω το αεροπλάνο να 'ρθω να  πιούμε καφέ να μου τα πεις, αλλά μη μου ζητάς να μιλάσω για κάτι παραπάνω απ' τα βασικά. Δεν το  μπορώ παιδάκι μου, βγάζω καντήλες, με πιάνει πονοκέφαλος, με πιάνει φαγούρα, θέλω να πάω προς νερού  μου, θέλω να φύγω..  Δεν μπορώ, πάει και τέλειωσε,σκοτώστε  με... :)
Ε 💓



Πέμπτη 14 Απριλίου 2016




«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις
πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για
να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες από όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…»

Απόσπασμα από έργο του Βραζιλιάνου Ποιητή, Συγγραφέα, δοκιμιογράφου, φωτογράφου και μουσικολόγου, του Mario de Andrade (1893 – 1945).

Τρίτη 12 Απριλίου 2016






Φεύγουν οι άνθρωποι. Φεύγουν από δίπλα σου, απ’ τη ζωή σου, απ’ τον κόσμο σου. Φεύγουν και γίνονται αναμνήσεις κάπου στο βάθος του μυαλού.
Σκέψεις σκόρπιες και πρόσωπα θολά, δίχως χρώματα κι αρώματα. Μόνο μια αίσθηση σου αφήνουν, μοναδική ο καθένας, απ’ ότι μπόρεσε να σε κεράσει για
όσο βρέθηκε στο δρόμο σου.

Φεύγουν οι άνθρωποι και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι. Στιγμές χαράς, στιγμές απώλειας. Τρενάκι που ανεβοκατεβαίνει η ζωή με επιβιβάσεις άγνωστες κι αναχωρήσεις ξαφνικές.
Εσύ ριζωμένος στο κάθισμα κοιτάς απ’ το τζάμι τους σταθμούς και στέκεσαι
ακίνητος. Σαν τους εφιάλτες που σε βρίσκουν τη νύχτα να προσπαθείς να ουρλιάξεις και φωνή να μη βγαίνει.

Φεύγουν εκείνοι που έχουν έρθει για καλό. Που σε γεμίζουν με αγάπη και καλοσύνη. Εκείνοι που μαζί τους νιώθεις τις μέρες ομορφότερες και τα ποτήρια μισογεμάτα. Εκείνοι που η φωνή τους σε ηρεμεί και οι συμβουλές τους σε πάνε ένα βήμα παρακάτω. Απομακρύνονται και χάνονται και δεν μπορείς μήτε να θυμώσεις, μήτε να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Μόνο να το υπομείνεις μπορείς.
Είναι δύσκολη η απώλεια. Είναι μεγάλο το κενό. Είναι τρύπες μέσα σου που θα μείνουν πάντα έτσι. Κενές. Δεν μπαζώνονται, δεν καλύπτονται, δε φτιάχνονται. Μένουν τρύπες. Κανένας άλλος δεν μπορεί να αναπληρώσει το κενό εκείνου που φεύγει. Δεν υπάρχει αντικαταστάτης, ούτε αναπληρωματικός. Μοναδικοί άνθρωποι, μοναδικό και το άδειασμα που αφήνουν με το φευγιό τους.

Δεν παλεύεται ο χαμός. Δεν ξεπερνιέται, δεν ξεχνιέται. Όσο και να περνάει ο χρόνος, όσο και να αλλοιώνονται τα πρόσωπα, πάντα μια στιγμή, μια σκηνή, μια μυρωδιά, μια φράση, θα έρθει να χτυπήσει μέσα σου το δικό σου, προσωπικό καμπανάκι της μνήμης. Θα θυμηθείς. Δε σου έχει απομείνει και τίποτα άλλο να κάνεις, πουθενά να πιαστείς. Μόνο να θυμηθείς μπορείς. Να θυμηθείς και να αγγίξεις για λίγα δεύτερα τον άνθρωπο που έχασες.

Θυμάσαι και χαμογελάς. Θυμάσαι και δακρύζεις. Πόσα γέλια, πόσους τσακωμούς μοιραστήκατε. Πόσες φορές είχε δίκιο και πόσες έκανε πίσω στο πείσμα σου. Κανείς δε σε νοιαζόταν έτσι. Δεν έχει σημασία το πόσο νοιαζόταν. Σημασία έχει το πως νοιαζόταν κι αυτό το «πώς» δεν μπορείς να το ξαναβρείς. Είπαμε. Μοναδικά τα κενά. Μοναδικός κι ο τρόπος που δημιουργήθηκαν.
Φεύγουν οι άνθρωποι που δέθηκες μαζί τους. Εκείνοι που τους χάρισες τα πιο «πολλά» σου κι αρκέστηκαν στα «λίγα» σου. Εκείνοι που μιλούσαν στην καρδιά σου κι άκουγαν τα μάτια σου.
Φεύγει η οικειότητα και η ασφάλεια που ένιωθες μαζί τους. Χώνονται σε μια βαλίτσα μαζί με όσα άλλα δώρα έφεραν όταν μπήκαν στη ζωή σου.

Στέκεσαι μόνος πια να ρωτάς γιατί. Μετράς πληγές κι αρνείσαι να προχωρήσεις. Κανείς δε θα ‘ναι σαν κι αυτούς που «έφυγαν». Εσύ το ξέρεις και πονάς περισσότερο. Πώς να τα βάλεις με το θάνατο; Πώς να γυρίσεις πίσω το χρόνο; Πώς να χαρίσεις ζωή σε κάτι που μέσα σου κατακτά την αθανασία;
Φεύγουν οι άνθρωποι που αγαπάς περισσότερο. Λες και μια μαγική δύναμη στους έστειλε για λίγο. Τόσο όσο να δεις το καλό και ποτέ να μη συμβιβαστείς με τίποτε λιγότερο.
Φεύγουν εκείνοι που σε αγάπησαν περισσότερο. Φεύγουν αλλά σου αφήνουν μερίδιο απ’ την αγάπη τους για να ‘χεις να πορεύεσαι τις στιγμές που σου λείπουν.

Φεύγουν αλλά τουλάχιστον ήρθαν.

Κείμενο: Κατερίνα Χήναρη


Κυριακή 10 Απριλίου 2016




Άνοιξη στην πόλη και ο Δήμος σύμμαχος σε ένα πλαίσιο αστικών δράσεων που θα σας ενθουσιάσει αλλά και υπόσχεται να σας κρατήσει σε φόρμα με έναν απίστευτα ενδιαφέρον τρόπο.
Συνεχίζεται για δεύτερη συνεχή χρονιά το πρόγραμμα του Δήμου Θεσσαλονίκης “Άθληση και Ψυχαγωγία στην φύση” και στο πλαίσιο διάδοσης του μαζικού αθλητισμού υπό την υλοποίηση του
Δήμου, οι πολίτες θα έχουν την δυνατότητα να γυμνάζονται εντελώς δωρεάν τρεις φορές την εβδομάδα με εναλλακτικές μορφές άσκησης όπως το Cross Training, η Yoga και οι Pilates.
Η ευκαιρία είναι εξαιρετική καθώς πρόκειται για ένα πρόγραμμα απευθυνόμενο σε όλες τις ηλικίες, και πολύ περισσότερο θα συνοδεύεται από καθηγητές φυσικής αγωγής, οι οποίοι μπορούν να υποδεικνύουν την ιδανική επιλογή για κάθε ενδιαφερόμενο.

Ο νέος κύκλος ξεκινάει τη Δευτέρα 11 Απριλίου 2016, στη Νέα Παραλία, στο χώρο του Πάρκου κυκλοφοριακής Αγωγής και οι εγγραφές πραγματοποιούνται από Δευτέρα έως και Παρασκευή στο περίπτερο του Δήμου Θεσσαλονίκης στο Πάρκο Κυκλοφοριακής Αγωγής, κατά τις ώρες 09.00 έως 21.00, όπου οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να δηλώνουν το πρόγραμμα στο οποίο επιθυμούν να συμμετάσχουν και να υπογράφουν μία υπεύθυνη δήλωση, η οποία θα τους χορηγείται, ενώ χρήσιμη κρίνεται η κατοχή σχετικής ιατρικής γνωμάτευσης.

Δείτε πως διαμορφώνεται το αναλυτικό εβδομαδιαίο πρόγραμμα :
• Δευτέρα, 09.30: Pilates / 10.30: Cross Training / 17.00: Pilates / 18.00: Cross Training
• Τετάρτη και Παρασκευή, 09.30: Yoga / 10.30: Cross Training / 17.00: Pilates / 18.00: Cross Training


Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να καλέσετε στα τηλέφωνα 2310 850242 (09.00-21.00) και 2313 317633 (08.00-15.00). Ενώ για να θυμηθείτε τι παίζει στην πόλη από εξίσου εναλλακτικές και άκρως ενδιαφέρουσες αθλητικές μορφές εκγύμνασης και που μπορείτε να τις βρείτε στην πόλη, δείτε : 

Σάββατο 9 Απριλίου 2016

Marielle H.  Εμφανίστηκε στην ζωή μου  με αφορμή ένα ταξίδι της - αστραπή στην Ελλάδα κατά την διάρκεια του οποίου την φιλοξένησα στο Αirbnb. Μια ξεχωριστή γυναίκα που μπήκε κατ' ευθείαν στην καρδιά μου, με το που την είδα. Και που ένοιωσα ότι θα μπορούσε να είναι φίλη καρδιακή, αν δεν μας χώριζαν 2.500 χιλιόμετρα περίπου.. 

Λάτρης της Ελλάδας ( έχει έρθει διακοπές στην χώρα μας  πολλές  φορές ) μιλούσε για τον τόπο μας και τον λαό μας με  αληθινή αγάπη, για τις αδικίες που γίνονται εις βάρος μας από την υπόλοιπη Ευρώπη, για την μοναδική ιστορία μας, για το αναφαίρετο δικαίωμα να λεγόμαστε πρώτοι απ' όλους εμείς Ευρωπαίοι "γιατί εσείς πρώτοι είστε  Ευρώπη" όπως χαρακτηριστικά είπε.
 Χρόνια τώρα ταξιδεύω στην Ελλάδα μας και μου αρέσει να συναναστρέφομαι όπου πηγαίνω, εκτός από τους ντόπιους, και με τους τουρίστες του τόπου.  Λοιπόν, σπάνια έχω ακούσει από Ελληνα να μιλάει για την χώρα μας με τόσο σεβασμό και δέος όπως μιλούν αυτοί. ( Οι οποίοι όπως διαπιστώνω σχεδόν πάντα γνωρίζουν την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία  πολύ καλύτερα από τους περισσότερους από εμάς...)

Ετσι και η Marielle. Η οποία  είναι καλλιτέχνης (δημιουργεί πανέμορφα κοσμήματα), ψυχίατρος (δεν δίστασε να ξεκινήσει σπουδές μετά τα 35 γαι να εκπληρώσει το όνειρό της) και δραστήρια εθελόντρια όπου παραστεί ανάγκη. Η τελευταία δράση της είναι για την Ειδομένη (τρέφει απέραντο θαυμασμό για τους Ελληνες που "ενώ τους λείπουν τα βασικά για τον εαυτό τους, βοηθούν τόσο πολύ τους πρόσφυγες" τα λόγια της).  Εκανε λοιπόν έρανο στον τόπο της ( ζεί στο Βέλγιο) και πάει τώρα στην Ειδομένη για να  διαθέσει τα χρήματα, όπου χρειάζεται!! Αυτή η γυναίκα που τρέχει έτσι για ένα σωρό πράγματα έχει σπιτικό, 2 δουλειές, σύζυγο και δύο αγόρια 18 και 19 ετών...

 Μ' ένα σεμνό χαμόγελο, χιούμορ  και έμφυτη ευγένεια, πραγματικά χωρίς κανένα κόπο, μπήκε κατευθείαν μέσα στην καρδιά μου.
Νά 'σαι καλά Marielle! Μακάρι κάποτε να ξαναβρεθούμε :)

Ελιάνα με 💗

Πέμπτη 7 Απριλίου 2016



Υπάρχουν ορισμένες τροφές που σύμφωνα με έρευνες προστατεύουν από τα γηρατειά και από παθήσεις που σχετίζονται με το πέρασμα των χρόνων και την διαδικασία γήρανσης .
Ποιές είναι όμως αυτές οι τροφές ;

Τετάρτη 6 Απριλίου 2016



"Θα μιλήσω για αγάπη. Αυτός ήταν πάντα ο σκοπός της ζωής μου: να αφήσω την αγάπη να εκδηλωθεί μέσα μου χωρίς φραγμούς, να γεμίσει τα λευκά κενά μου, να με κάνει να χορέψω,να χαμογελάσω,να δώσω νόημα στη ζωή  μου, να προστατεύω το γιό μου,να έρθω σε επαφή με τον ουρανό,με άντρες και  γυναίκες,με όλους όσοι βρέθηκαν στο δρόμο μου." 
Paulo Coelho : Η μάγισσα του Πόρτομπέλο

Τρίτη 5 Απριλίου 2016



Διάλειμμα από τις δουλειές της ημέρας,με καφεδάκι και χάζι στην πανέμορφη βισυνιά μας...Συντροφιά με την Ζουζού και τον Τσάρλι και αγαπημένες
μουσικές.. πάντα...
Καλή εβδομάδα, με δύναμη, κουράγιο και ελπίδα...Ετσι κι αλλοιώς, Ανάσταση ζυγώνει....  


 emoticon smile



«Η κακία είναι μια ανοησία για εκείνους που δεν έχουν καταλάβει ότι δεν ζούμε για πάντα» – Αριστοτέλης

Στη ζωή πολλοί άνθρωποι θα μας βλάψουν , θα μας κάνουν κακό και θα μας αδικήσουν. Και σίγουρα αυτό δεν αρέσει σε κανένα μας.

Αυτό, όμως, απέχει πολύ από το να περνάμε την υπόλοιπη ζωής μας μέσα στην γκρίνια και την μουρμούρα, για το πόσο άδικη είναι η κοινωνία. Άδικη ή δίκαιη, αυτή είναι και εμείς θα πρέπει να μάθουμε να πηγαίνουμε πιο κάτω. Δεν εννοώ, ότι όσοι αδικούν, θα πρέπει να μένουν ατιμώρητοι και
χωρίς συνέπειες. Αυτό είναι απαραίτητο για να λειτουργήσει μια κοινωνία. Κοινωνία χωρίς νόμους και δικαιοσύνη είναι αδύνατο.

Σε προσωπικό επίπεδο όμως, και από κάποιο σημείο και πέρα, θα πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε και να βαδίζουμε το δικό μας δρόμο. Γιατί η κακία που κρατάμε για τους άλλους, η αυτολύπηση που νοιώθουμε για τον εαυτό μας, και η μαυρίλα που μας πλακώνει γιατί κάποιος , για τους δικούς του λόγους ή και από ανοησία, μας έβλαψε, μόνο καλό δεν μας κάνει.
Όσο κρατάμε την κακία, άλλο τόσο μας κρατάει και αυτή.

Βλέπω ανθρώπους στα τριάντα τους , στα σαράντα τους, να είναι πικραμένοι και να τα βάζουν με τους γονείς τους ακόμα, γιατί δεν τους βοήθησαν σε κάτι ή τους στέρησαν κάτι άλλο. Και το χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία, γιατί αυτοί σήμερα είναι σε αυτό το χάλι. Αυτό όμως, που δεν καταλαβαίνουν, είναι ότι, άλλο πράγμα είναι η εξήγηση και άλλο πράγμα η δικαιολογία. Το δικαίωμα της δικαιολογίας το χάνουμε, μας αφαιρείται, από την στιγμή που ενηλικιωνόμαστε.

Από εκεί και πέρα, το τι κάνουμε, το τι σκεφτόμαστε και το τι νοιώθουμε είναι δική μας ευθύνη και υπόθεση. Μόνο αν πάρουμε το 100% της ευθύνης της ζωής μας, θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από την κακία που νοιώθουμε στην ψυχή μας. Μόνο αν μάθουμε να συγχωρούμε, θα απελευθερωθούμε και θα συνεχίσουμε στο δικό μας ταξίδι. Γιατί όσο κρατάμε την κακία, άλλο τόσο μας κρατάει και αυτή. Εγκλωβιζόμαστε στον αρνητισμό, στο μίσος και στην κλάψα, με αποτέλεσμα, να αποσυντονιζόμαστε, να μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν και σε κάτι που μόνο κακό μας κάνει.
Η ζωή είναι μικρή και χρειάζεται να την ζήσουμε με αγάπη.

Βάλτε την συγχώρεση στο πρόγραμμά σας. Λίγα πράγματα αξίζει να τα κουβαλάτε μαζί σας. Ειδικά όταν σας ψυχοπλακώνουν και σας βασανίζουν χωρίς τελειωμό. Η κακία είναι βάρος στην ψυχή. Αφήστε το φως της συγχώρεσης να σας λυτρώσει. Με το κρατάτε κακία, τον εαυτό σας τιμωρείτε. Αυτός που σας έβλαψε, μπορεί και να μην το καταλαβαίνει ή να μην το θυμάται ή να μην υπάρχει.
Κανείς δεν σας ζητάει να αγκαλιάσετε αυτόν που σας αδίκησε. Όμως μπορείτε , τουλάχιστον να τον συγχωρέσετε, να απελευθερωθείτε και να συνεχίσετε , απρόσκοπτα πια, να δημιουργείτε τη δική σας ζωή και τον δικό σας παράδεισο. Έναν παράδεισο όπου το μίσος και η κακία δεν έχουν καμιά θέση. Η ζωή είναι μικρή και χρειάζεται να την ζήσουμε με αγάπη.

Γ.Αραχωβίτης


Πάει λίγος καιρός που στέκομαι μακριά από το bloging και από τις λίγες ματιές που ρίχνω σε blog αγαπημένα, παρατηρώ πως δεν είμαι η μόνη. Ψάχνομαι για μένα όμως,να βρω γιατί κρατιέμαι απόμακρη από κάτι που αγάπησα πολύ και ξόδεψα κόπο και χρόνο για να το στήσω. Ενα χώρο που
σε τόσο λίγο καιρό μου έδωσε τόση πολύ χαρά, κι όπου γνωρίστηκα  και συνδέθηκα με όλες εσάς.

 Ουσιαστικά, εκμηδενίζοντας τις αποστάσεις και  επικοινωνώντας  μαζί σας από εδώ, μέσα σε λίγα λεπτά, έτσι όπως δεν θα μπορούσα να το κάνω σε μια ολόκληρη μέρα  με άλλο τρόπο.

Διαβάζω τα mail  σας και διαπιστώνω ότι και εσείς βρίσκεστε σε μία περίοδο όπου σκεπτικές,
παρακολουθείτε ότι συμβαίνει "στην αυλή μας"  με απέραντη λύπη, νοιώθοντας να ξυπνάνε μνήμες από στιγμές και γεγονότα που μπορεί να μην τα ζήσαμε εμείς όμως τα έζησε η γενιά των γονιών μας κι είναι σχεδόν το ίδιο.

Ψάχνομαι λοιπόν... Ο περασμένος μήνας Μάρτης η αλήθεια είναι ότι ήτανε πραγματικά πολύ φορτωμένος. Πολύ τρέξιμο με την δουλειά, κι ένα εβδομαδιαίο ταξίδι στην Αθήνα για να δω τον Μπάμπη, είναι ένας λόγος. Ομως  σίγουρα η κύρια αιτία είναι ότι έχει πέσει η  διάθεση, δεν υπάρχει η  ψυχολογία για να ασχοληθώ με τα ευχάριστα δικά μας,  που είναι κι ο σκοπός  αυτού του blog.

 Oμως, αναγνωρίζω και την ανάγκη όλων μας να ξεφύγουμε από αυτό το θέατρο του παραλόγου που παρακολουθούμε, που ζούμε. Γι αυτό, κι επειδή πιστεύω πως γράφοντας για οτιδήποτε άλλο, θα καταφέρω να ξεχαστώ κι εγώ, κάνω την προσπάθειά μου να επανέλθω. 

Αλλωστε.. αυτός δεν είναι και ο σκοπός αυτής της γωνιάς; Να ξεφεύγουμε; Λοιπόν, πάμε πάλι...Ελπίζω να τα καταφέρω...

Ελιάνα  με 💗


On Pinterest!

On Instagram!