Για μένα, είναι από τα κορυφαία καλοκαιρινά γλυκά του κουταλιού και ταυτόχρονα το πιο εύκολο και γρήγορο να το φτιάξουμε, αφού δεν θέλει καθάρισμα από κουκούτσια.
Συνοδεύει θαυμάσια το απογευματινό καφεδάκι μας στη βεράντα, ενώ πάει πολύ και με το βραδινό μας
γιαουρτάκι.

Υλικά

•   1 κιλό σταφύλι σουλτανίνα

Πώς θα σας φαινόταν μια γυναίκα 80 ετών με λεοπάρ; O Ari Seth Cohen παρουσιάζει ηλικιωμένους ανθρώπους με μοναδική αισθητική και πάντα αισιόδοξη στάση ζωής.

Το φωτογραφικό άλμπουμ «Advanced Style: Older and Wiser» είναι αλλιώτικο από τα άλλα. Ο  Ari

Δεν μας γερνά η ηλικία και οι φυσικές διαδικασίες. Η προσποίηση και ο αγώνας να δείξουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε, η κούραση που επέρχεται από όλον αυτόν τον κόπο μιας ζωής, το προσωπείο που πια είναι ασήκωτο από το βάρος του ψεύτικου, μας λυγίζει.. Η Αλήθεια, η παραδοχή του πραγματικού μας Εαυτού, είναι λύτρωση. Και για μας και για τους ανθρώπους μας, που έχουν κουραστεί να "αποδέχονται" και να δέχονται αυτό που χρόνια τους παρουσιάζεται, το δήθεν.

Ο αληθινός εαυτός αυτήν την παραδοχή, θα την εκτιμήσει και θα μας το ανταποδώσει. Η ηρεμία και η γαλήνη που θα ζωγραφιστούν,επι τέλους, στο πρόσωπό μας θα φωτίσει την ύπαρξη μας και θα μας ομορφύνει αληθινά! Χωρίς να χρειαστεί να καταφύγουμε σε νυστέρια, φάρμακα, επεμβάσεις αισθητικές, που έτσι κι αλλιώς, αν τις αρχίσουμε τελειωμό δεν θάχουν...

Η αλήθεια μέσα μας  και η ειρήνη με τον εαυτό μας  είναι το καλύτερο μπότοξ!
Ελιάνα με 💗 

Οι μεγάλες γυναίκες πρέπει να έχουν το σωστό χτένισμα το οποίο να ταιριάζει και στην ηλικία τους αλλά και στο στυλ τους. Το πόσο σημαντικό είναι μια μεγάλη γυναίκα να έχει το σωστό χτένισμα αλλά και πόσο δύσκολο είναι να καταφέρει να επιλέξει το σωστό χτένισμα για εκείνη ανάμεσα από

Πριν 2 εβδομάδες βρέθηκα με μία σακούλα τίγκα στο σεσκουλόφυλλο. Η μόνη σκέψη που έκανα ήταν να τα πλύνω, να τα ζεματίσω, να τα ψιλοκόψω και να τα βάλω στον καταψύκτη για προσεχείς χορτοσπανακόπιτες ή σπανακόρυζο (γιατί εγώ στο σπανακόρυζο βάζω διάφορα τέτοια). Μου ήρθε

Υλικά

250 γρ. ταχίνι
150 ml χυμό λεμονιού σουρωμένο

Υλικά

500 γρ. ρεβύθια 

1 κρεμμύδι στο ρεντέ

1 σκ. σκόρδο

μαϊντανό

κίμινο

κόλιανδρο

λίγο πιπέρι καγιέν

αλατοπίπερο

1/2 κ.γ. μπέικιν πάουντερ

λίγο ελαιόλαδο

 

Τρόπος Παρασκευής:

Βάζω τα ξερά ρεβίθια να μουσκέψουν από το βράδυ, την επομένη τα βράζω για 60’ μέχρι να μαλακώσουν και στην συνέχεια τα σουρώνω.

Χτυπάω στο μπλέντερ ή λιώνω με πηρούνι τα ρεβύθια. Προσθέτω όλα τα υπόλοιπα υλικά και πλάθω σε μπιφτέκια. Αν είναι πολύ αραιή η ζύμη, προσθέτω φρυγανιά τριμμένη.

Διατηρώ το μείγμα στο ψυγείο μέχρι 2 ώρες για να δέσουν οι γεύσεις και κατόπιν πλάθω τα φαλάφελ σε στρογγυλά μπιφτέκια (τους ρεβυθοκεφτέδες).

Τ’ αραδιάζω στο ταψί πάνω σε λαδόκολλα, τα αλείφω λάδι  με το πινέλο πάνω κάτω, και τα ψήνω στον φούρνο (πάνω κάτω αντίσταση) στους 190°C για 30’ γυρίζοντας τα ενδιαμέσως, μέχρι να πάρουν χρώμα. 

Σερβίρω τους ρεβυθοκεφτέδες όσο είναι ζεστοί μέσα σε ψημένες πίτες με  σάλτσα γιαουρτιού ή ταχινιού, συνοδευόμενα από φρέσκια σαλάτα.

"Θα γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών
είμαστε μες στο δικό μας κόσμο
Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα
Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ’ όλα,
δε στο `χω πει ακόμα".
Ναζίμ Χικμέτ

Υλικά: 

450 γρ. μπισκότα

Η αλλαγή διατροφικών συνηθειών σε συνδυασμό με την εξειδικευμένη φροντίδα που καλύπτει τις ανάγκες της επιδερμίδας μας είναι το μυστικό της νεότητας και της πραγματικής ομορφιάς

Υλικά (για 4 μερίδες):
1/2 κιμά ανάμικτο

2 φέτες ψωμί μπαγιάτικο μουσκεμένο και στυμένο

1 κρεμμύδι τριμμένο στο ρεντέ

Η γιαγιά μου, την εποχή που γίνονταν τα ρόδια, διάλεγε μερικά γλυκά, κατακόκκινα και μεγάλα, κι έφτιαχνε ένα υπέροχο λικεράκι.
Είχε δύο τρόπους να το φτιάχνει, έναν πολύ γρήγορο, κι έναν που έπαιρνε περίπουένα μήνα και κάτι.
Και με τους δύο τρόπους, γίνονται καταπληκτικά λικέρ.

Λικέρ ρόδι

Υλικά

•    1½ νεροπότηρο σπόρους ροδιού (3 - 4 ρόδια)
•    1 νεροπότηρο τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο
•    1 νεροπότηρο ζάχαρη
•    1 ξύλο κανέλλας
•    2 γαρύφαλλα

Εκτέλεση: 1ος τρόπος

Ευτυχώς όμως, υπάρχει μια φυσική μέθοδος που μπορεί να εξαφανίσει τις ρυτίδες σας μαγικά!Αυτό το ισχυρό καρύκευμα έχει τη δυνατότητα να μειώσει τις ρυτίδες και να επιβραδύνει τη

Σύμφωνα με τα συμπεράσματα ειδικής μελέτης Γάλλων επιστημόνων η οποία δημοσιεύτηκε

...Οτι πρέπει για μικρά και μεγάλα παιδιά!!

1 Οκτωβρίου
Ημιμαραθώνιος Κρήτης 2017

Το βιντεάκι για τον Ημιμαραθώνιο που έγινε viral 😊

Οι συμμετέχοντες που κατανάλωναν ισορροπημένες ποσότητες πρωτεΐνης κατά τη διάρκεια της ημέρας είχαν περισσότερη μυϊκή δύναμη.

Οι ηλικιωμένοι έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για μυϊκή απώλεια, που οδηγεί σε αδυναμία και αυξημένο κίνδυνο για πτώσεις και κινητικά προβλήματα.

Ένας τρόπος να περιοριστεί η μυϊκή απώλεια καθώς μεγαλώνει κάποιος, είναι να λαμβάνει αρκετή πρωτεΐνη στη διατροφή του και σύμφωνα με ερευνητές του McGill University Health Centre στον

Οταν μια γυναίκα θυσιάζει τα μακριά μαλλιά της για ένα κοντό, σχεδόν, αγορίστικο κούρεμα, το μήνυμα που θέλει να περάσει είναι σαφές: «Είμαι σοβαρή και ικανή για όλα, τέλος». Το πρώτο μήνυμα που περνά ένα κοντό μαλλί; Οσο απλοϊκό κι αν φαίνεται αυτό δεν είναι άλλο από το «αυτή η γυναίκα δεν σπαταλά το χρόνο της για να φτιάχνει το μαλλί της». Και ναι, αναμφίβολα, αυτό είναι το μήνυμα που οι μεγαλύτερες γυναίκες πολιτικοί επιδιώκουν να περάσουν με τα κοντά κουρέματά

Αποσπάσματα  από το αγαπημένο μου βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη «Ο Παλιάτσος και η Άνιμα» (εκδόσεις Ψυχογιός)

[...]Επειδή ο άνθρωπος ρέπει στην αμεριμνησία και τη νωθρότητα, συνεχώς αναβάλλει τις σοβαρές αποφάσεις του, τις βαθιές τίμιες εκτιμήσεις του, την αυτοκριτική και τους απολογισμούς του, για τότε που δε γίνεται πια να τις απωθήσει. Γιατί έρχεται ένας καιρός, ευτυχώς, που οι εκτιμήσεις τούτες, οι απολογισμοί, οι αυτοκριτι­κές, δεν αναβάλλονται: Δεν πάει άλλο!

Μια τέτοια κρίσιμη χρονική καμπή είναι και για τη ζωή μιας γυναίκας η μέση ηλικία. Η καμπή τού «δεν πάει άλλο», του «τώρα ή ποτέ». Για να ακολουθήσει η επι­κίνδυνη όσο και εσφαλμένη εγκατάλειψη στο «ποτέ...» Όλα συνηγορούν σ' αυτά τα επώδυνα αισθήματα. Τα παιδιά
ενηλικιώνονται και αυτονομούνται. Φεύγουν από το σπίτι για σπουδές, για τους δικούς τους έρωτες, για τις δικές τους παρέες, χωρίς να ενδιαφέρονται για τις συμβουλές της, τη φροντίδα της, τα παράπονα της, τις απειλές της. Φεύγουν με τρόπο ήπιο ή με τρόπο εμπόλε­μο και εκρηκτικό, ανάλογα- όμως φεύγουν. Οι γονείς της, νεκροί ή γερασμένοι, δεν έχουν πια την ισχύ να επη­ρεάζουν μυαλό και αισθήματα όπως παλιά. Ο σύζυγος, συχνά, δεν είναι ο άντρας που ερωτεύτηκε. Δοσμένος τώρα στα δικά του μονοπάτια, μπερδεμένος στον δικό του ψυχολογικό χάρτη, έχει γίνει με τον καιρό ένας αδελ­φός, ένας συγκάτοικος, ένα παθητικό κουτί παραπό­νων, ένας αποφασισμένος αντίπαλος, ένας ξένος. Την εγκατέλειψε ίσως από χρόνια, είτε συναισθηματικά εί­τε και συνολικά, και τον εγκατέλειψε κι αυτή. Οι φίλοι, είτε χαμένοι σε άλλες επιλογές είτε πληκτικά δεδομένοι, δεν μπορούν να βοηθήσουν. Ζουν τα δικά τους βάσανα.

Και τότε μια γυναίκα νιώθει μόνη. Έχει μάλλον το χρόνο να το παραδεχτεί πως είναι μόνη, πως ήταν μόνη από πολύ παλιά.

Εγώ θα έλεγα πως είναι ελεύθερη, όμως εκείνη νιώθει πως είναι μόνη. Και αποτυχημένη. Και άδεια. Και κουρα­σμένη. Διότι η ελευθερία που τώρα επιτέλους — θέλει δε θέλει— της προσφέρεται, την απαλλάσσει μεν από δεκαετιών ασφυκτικά και παραμορφωτικά για την ψυ­χή καθήκοντα, αλλά τη βρίσκει απροετοίμαστη, απαίδευ­τη στο να μπορεί να αναγνωρίζει τα πραγματικά της συ­ναισθήματα. Πολύ ανίκανη να τα διαχειρίζεται. Δεν έχει μάθει άλλωστε να ασχολείται με τον εαυτό της, δεν είχε χρόνο ποτέ. Της τον λεηλάτησαν οι άλλοι κι εκείνη αυτονόητα τον παρέδωσε. Κοιτάει τώρα πίσω και βλέ­πει εκκρεμότητες. Ακρωτηριασμένες επιθυμίες. Ατρο­φικές απόπειρες. Προδοσίες. Σπανίως είναι ένας άλλος ο προδότης μας. Ο ίδιος ο εαυτός μας είναι που πρόδω­σε τον αληθινό εαυτό μας. Και τώρα, στη μέση ηλικία, αναγκάζεται να το υποπτευτεί αυτό. Να πονέσει. Να συντριβεί και να αποφασίσει τελειωτικά: Θα επανορ­θώσω ή θα αφεθώ στη φθορά; Θα αντλήσω από εμπειρίες, γνώση, αναγεννημένες λαχτάρες, νέα ελευθερία ή θα ακολουθήσει η καρδιά και το πνεύμα μου — τούτα τα εν δυ­νάμει αιώνια κομμάτια του είναι μου — το μαρασμό που βλέπω πάνω στο σώμα μου και μέσα στον καθρέφτη; Θα παραδοθώ στην ηδονή της τεμπελιάς, της αδράνειας και της γκρίνιας ή θα πετάξω σε ταξίδια ζωής, συναρπαστι­κά; Θα κλείσω το ημερολόγιο μου ή θα ξεφυλλίσω το τε­ράστιο βιβλίο της ζωής σε παρακάτω κεφάλαια; Θα νι­κήσει η τωρινή ευκολία της παραίτησης ή η δύσκολη προοπτική της δράσης; Το εύκολο που με τον καιρό θα γίνεται όλο και πιο επαχθές ή το δύσκολο που με τον καιρό γοητεύει και λυτρώνει; […..]

Τα χαρτάκια με τις επιθυμίες

Ο Ζίγκμουντ Φρόιντ γράφει πως Ευτυχία είναι η εκπλή­ρωση κάποιας παιδικής επιθυμίας. Γι' αυτό ο πλούτος δίνει τόσο ελάχιστη ευτυχία. Το χρήμα δεν είναι επιθυ­μία της παιδικής ηλικίας.

Σε μια ομάδα ατόμων πάνω από σαράντα χρόνων έδωσα αυτήν ακριβώς την ερώτηση και ζήτησα να θυ­μηθούν τον παλιό, παιδικό, νεανικό κόσμο τους και να μου απαντήσουν γραπτά και ανυπόγραφα. Κανένα πρέ­πει, καμιά εικόνα τους να μην επηρεάσει δηλαδή ένα τόσο σημαντικό και ευαίσθητο ταξίδι στην ενδοσκόπη­ση. Ελάχιστοι απάντησαν πως είχαν πραγματώσει το παι­δικό όνειρο τους. Κι όμως! Ήταν τόσο απλά και εφικτά τα περισσότερα από εκείνα τα παιδικά όνειρα που μου έγραψαν στα χαρτάκια: Ήθελα να γίνω δάσκαλος. Για­τρός. Νοσοκόμα. Πιλότος. Ιεραπόστολος. Μαμά. Τα κρά­τησα και τα έβαλα στο συρτάρι μου, σ' ένα φάκελο που γράφει απ' έξω: Τα χαρτάκια με τις επιθυμίες. Τα κοιτώ με θλίψη, με νοσταλγία, και ξαναθυμάμαι την κουβέντα του Τσέχωφ: «Θεέ μου, πόσο κοντά απ' την ευτυχία περ­νάει ο άνθρωπος...» Ακόμα, ο ίδιος ο Φρόιντ είπε: «Πάει καιρός που ανακάλυψα ότι χρειάζεται απλώς λίγο θάρ­ρος για να εκπληρωθούν επιθυμίες, θεωρούμενες μέχρι τότε ανέφικτες».

Λίγο θάρρος! Το έχουμε πει και θα το ξαναπούμε: Καλοσύνη χωρίς δύναμη δεν είναι καλοσύνη. Όποιος φοβάται ζει μισή ζωή.

Ο λόγος όμως που έβαλα την ομάδα να μου γράψει τις παλιές επιθυμίες της δεν ήταν για να τους στενοχω­ρήσω. Να συγκρίνουν αυτό που τώρα έχουν μ' εκείνο που τότε ήθελαν, και να απογοητευτούν. Ο λόγος μου ήταν πιο υγιής και ζωηρός από την αυτοκριτική, την αυτομομφή και τη στάσιμη πίκρα. Ήθελα να σκεφτούν μό­νοι τους πως ίσως υπάρχει καιρός. Ειδικά τώρα, σ' αυτή την ηλικία που, επιμένω, είναι επίσης μια ηλικία απε­λευθέρωσης —γι' αυτό άλλωστε οι άνθρωποι τρομάζουν τόσο απ' αυτήν —, μπορούν να επανορθώσουν κάτι απέ­ναντι στον παραπονεμένο, θυμωμένο, αυθεντικό τους εαυτό που κακοποίησαν. Να προσπαθήσουν τώρα να κάνουν κάτι από εκείνο που τότε επιθυμούσαν. Κι αν όχι ακριβώς εκείνο, κάτι παραπλήσιο, συγγενικό, που θα ξεδιψάσει την περιφρονημένη λαχτάρα και θα δώσει χαρά και δύναμη. Χαρά που είναι η γεύση του Παρα­δείσου.

[……] Αν σε ηλικία ώριμη και δύσκολη, μια γυναίκα —αλλά και άντρας, γιατί, ως γνωστόν, η κλιμακτήριος αφορά και στα δύο φύλα, μόνο που οι άντρες κρύβουν πιο συ­στηματικά και πιο νοσογόνα τα αισθήματα τους και δεν τα μαθαίνουμε - συνεχίζει να υποφέρει επί χρόνια με τα κλασικά συμπτώματα της δυσθυμίας, της κατάθλι­ψης, της παραίτησης, των ψυχοσωματικών, της υστερίας, κι όλα όσα χαρακτηρίζουν την κλιμακτήριο, είναι επει­δή, ξανά, κάτι αρνείται να κάνει για τον εαυτό της σω­στά. Θάβει ξανά τη νέα, μεγάλη της ευκαιρία. Είναι που δεν αξιοποιεί τη νέα πρόταση για ζωή αληθινή, ζωή δι­κή της, του πεπρωμένου της, και αυτοπροδίδεται πάλι. Ο εαυτός της, έστω και αργότερα, έστω και μέσα σε γκρί­ζο σκηνικό, την καλεί σπαραχτικά να συμφιλιωθούν, να συνομιλήσουν, να ενωθούν, να υπερβούν τον χρόνιο δι­χασμό που τους τυράννησε.

Είναι υπεύθυνη για το πώς θα ανταποκριθεί στην κλή­ση, πολύ περισσότερο υπεύθυνη από τότε, κατά τη φουρ­τουνιασμένη της, ερωτευμένη, άπειρη, καταπιεσμένη από γονείς, νιότη. Και το ξέρει. Γι' αυτό θυμώνει, πικραίνε­ται, απελπίζεται και το ρίχνει στις διάφορες επιφανεια­κές φυγές: στα χαρτιά, στο φαγητό, στα ψώνια, στο άψυ­χο σεξ, στις γελοίες προσωρινές ερωτοδουλειές, στις πλαστικές εγχειρίσεις, στο κουτσομπολιό. Όμως το να φεύγεις απ' τον εαυτό σου είναι προσπάθεια μάταιη. Όσο του φεύγεις τόσο εκείνος σε αλυσοδένει και σε τραβάει με βία πίσω. Όλο και πιο θυμωμένος.

Και πάλι εσύ αποφασίζεις. Σε όλα και για όλα αποφασίζεις εσύ. Ακόμα και για το θάνατο σου εσύ αποφα­σίζεις, υποστηρίζουν κάποιες αρχαίες διδασκαλίες. Και ο θάνατος είναι πολλών ειδών. Για να θυμηθούμε εκεί­νο το εύστοχο: «Πέθανε στα είκοσι του και τον έθαψαν στα ογδόντα πέντε του».

Αποσπάσματα από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη : "Ο παλιάτσος και η Άνιμα" - Εκδόσεις Ψυχογιός

Δεν μπορούμε να σταματήσουμε τον χρόνο, αλλά σίγουρα μπορούμε να αντιστρέψουμε τα σημάδια που αφήνει πάνω μας. Και, όχι, δεν μιλάμε για πλαστική χειρουργική. Μιλάμε για μικρές, καθημερινές αλλαγές στον τρόπο ζωής που θα αφαιρέσουν ολόκληρα χρόνια από πάνω μας.

Ας δούμε πώς θα το πετύχουμε αυτό…

Όχι άλλη θερμότητα στα μαλλιά

Σταματήστε να δίνετε στυλ στα μαλλιά σας με την χρήση θερμότητας, όπως με σίδερο μαλλιών. Ακόμα και η υπερβολική χρήση από πιστολάκι μπορεί να κάνει τα μαλλιά ξηρά και να προσθέσει

 Paul Newman. Ένας μύθος που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή πριν φύγει από τη ζωή από την

Λοιπόν, καλή χρονιά σε όλες μας 😄

Ζωγραφίζοντας ποδίτσες... Εκαστος στο είδος του!! 😉 (φωτο από την νεραιδούλα μου την Εστέλα)

Κάτω από το σπίτι μου, πέρασαν "πρωτάκια", πιτσιρίκια που γεμάτα αγωνία ξεκινάνε την πρώτη τους μέρα για το σχολείο...

Συγκίνηση.... γιατί ακριβώς 14 χρόνια πριν, είμουν μια μανούλα κι εγώ, που πήγαινε το παιδί της στο σχολείο, την πρώτη του φορά...

Τα μοναδικά εκείνα συναισθήματα  κλειδώθηκαν στην καρδιά μου για πάντα.. Και τώρα που ήδη το παιδί μου  είναι τριτοετής φοιτητής και  έχει ξεκινήσει το μεγάλο και υπέροχο ταξίδι του στη ενήλικη ζωή, τα ανακαλώ μαζί με όλη την αγάπη που βιώσαμε μεταξύ μας και νοιώθω γεμάτη και απόλυτα καλυμμένη από αυτά..

 Τα χαδάκια, τις αγκαλιές, τα φιλάκια, τα "σ' αγαπώ".... Τα παιχνίδια μας, τις εκδρομές μας, τα
ταξίδια μας κι όλα όσα γνωρίζαμε μαζί σ' αυτά.. Τις διακοπές μας και το πρώτο μας camping μαζί, τις ταινίες που απολαμβάναμε οι δυό μας τρώγοντας κουβάδες ποπ κορν -είχα μάθει απ' έξω όλο τον
Disney, αγαπημένο"Ο βασιλιάς των λιονταριών"...
Μα και οι διαφωνίες μας, οι θυμοί μας, οι καυγάδες μας. Και μετά οι συζητήσεις για το γιατί και το πως..
Τα αδιαπραγμάτευτα μεσημέρια μας που τρώγαμε πάντα μαζί, 18 συναπτά χρόνια, και είτε κουβεντιάζαμε, είτε γελούσαμε, είτε σιωπούσαμε, ήταν η ώρα ιερά δική μας..
Ωρες ατέλειωτες στα τραινάκια του, παιχνίδια και μουσικά όργανα παντού, εικόνα καρτουνίστικη το σπίτι τριγύρω βομβαρδισμένο, γιατί πιτσιρίκι του άρεσε να στήνει τσαντήρια με τα ριχτάρια, τα σεντόνια και τα μαξιλάρια...
Τα καλοκαιρινά βράδυα στην Επανομή στης γιαγιάς, το πρώτο του χτυποκάρδι για την όμορφη, μελαχροινή Κατερίνα, τα χιλιόμετρα που έγραφε στ' αυτοκινητάκια στο Μοσχάτο με την νονά και τον νονό, τα ατέλειωτα παιχνίδια όλο το χειμώνα στην ευλογημένη γειτονιά μας, που ήτανε γεμάτη παιδιά. .
Το δεντρόσπιτο που έφτιαξε στην αυλή της Δημητρούλας, τα πάρτυ τους, τα θεατρικά που στήνανε στις πυλωτές, κι εκείνος με μια κάμερα στο χέρι με απόλυτη σοβαρότητα τα γύριζε ταινία...

Ο Μπάμπης μου...ο γιόκας μου... Που μου έμαθε τόσα πολλά, που μου έμαθε πάνω απ' όλα το αληθινό νόημα της αγάπης που είναι ανιδιοτελής και δεν ζητά απολύτως τίποτε για τον εαυτό της...

Κι ισως γι αυτό και δεν θυμάμαι τίποτε από τις όποιες δύσκολες στιγμές έζησα σαν μάνα μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια... Εχουν σβηστεί τα πάντα, μόνο χαρές, μόνο ευτυχισμένες στιγμές και μια απέραντη ευγνωμοσύνη για το δώρο που μου χαρίστηκε... Κι αν ισχύει η θεωρεία ότι τα παιδιά, άγγελοι σαν είναι ακόμη, επιλέγουν την μάνα τους, τότε τον ευχαριστώ με όλη μου την ψυχή που με διάλεξε...

 Δεν μου έφτασαν τα 18 χρόνια μαζί του, του είπα, όταν ετοιμάστηκε να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει μόνος.  Ομως είχε τόσο δίκιο οταν σφίγγοντάς με στην αγκαλιά του, μου είπε: " Θαρρώ μάνα, πως όσα χρόνια και να ζούσαμε μαζί, δεν θα σου φτάνανε..."
Και κατανοώ πια κατανοώ απόλυτα, τους στίχους του ποιητή:

"Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας
Είναι οι γιοί και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για ζωή
Ερχονται στη ζωή με την βοήθειά σας, αλλά όχι από εσάς
Και μ' όλο που είναι μαζί σας
δεν ανήκουν σε σας" 

Χαλίλ Γκιμπράν  

Σ' αγαπάω γιέ μου. Είσαι και θα είσαι ο ήρωάς μου, πάντα, για πάντα 💓

 Ελιάνα, με 💓 

«Πιστεύω στο ροζ.

Πιστεύω πως το γέλιο είναι ο καλύτερος τρόπος να χάσεις θερμίδες.

Πιστεύω στα φιλιά, στα πολλά φιλιά.

Πιστεύω στο να παραμένεις δυνατή όταν τα πάντα μοιάζουν να πηγαίνουν στραβά.

Πιστεύω πως τα χαρούμενα κορίτσια είναι τα ομορφότερα.

Πιστεύω πως αύριο είναι μία καινούργια μέρα και πιστεύω στα θαύματα.»

«Για να αποκτήσεις όμορφα μάτια, δες την καλή πλευρά των ανθρώπων, για να αποκτήσεις